یوونتوس – منچستریونایتد؛ نیمه‌نهایی 1999

فصل 99-2000 صد در صد برای هر هوادار باشگاه منچستریونایتد، بسیار خاص و جذاب بود. فصلی که با اتفاقات پیشبینی نشده و پیروزی ها دراماتیک رقم خورده بود.

فصلی که با نمایش های خیره کننده و رونمایی از سه گانه رؤیایی، بسیاری از هواداران فوتبال از آن فصل فقط گل‌های دقایق پایانی فینال نیوکمپ و برگشت شگفت انگیز تیم در مقابل بایرن را به خاطر دارند.‌ اما تاکنون کمتر کسی دقیق به مسیر پر پیچ و خم منچستر در آن رقابت‌ها دقت کرده است.

حال می خواهیم نگاهی گذرا و اجمالی داشته باشیم به آن فصل خاطره انگیز و در نهایت یکی از مهمترین بازیهای آن فصل شیاطین سرخ را از زیر ذره بین و با دقت بیشتر نگاه کنیم.

منچستر فصل فوق‌العاده ای را سپری میکرد. با مربیگری الکس فرگوسن تیم در سه رقابت مختلف چهره ی مدعی به خود گرفته بود.

شرایط منچستر در لیگ آن فصل :

اما اگر بخواهیم به صورت مختصر نگاهی به نتایج آن منچستر رؤیایی بیندازیم، باید ابتدا به موقعیت تیم در لیگ برتر آن فصل توجه کنیم. در آن فصل که منچستر کارش را با یک مساوی مقابل لسترسیتی با نتیجه 2-2 شروع کرد، شاید هواداران هرگز تصور نمی‌کردند که این تیم به سه گانه ی رؤیایی دست پیدا کند.

نتایج منچستر در لیگ همچنان فراز و فرودی داشت؛ به طوری که بعد برد 2-0 کاونتری سیتی در الدترافورد، منچستر یونایتد در 20 سپتامبر 1998 در دیداری از هفته پنجم لیگ جزیره در حضور 38 هزار و 142 نفر هواداری که به ورزشگاه خانگی آرسنال، یعنی هایبری، رفته بودند، قافیه را 3-0 به این تیم باخت.

آمال و آرزوهای هواداران به تیم منچستریونایتد کمتر شد. اما وقتی شاگردان الکس فرگوسن بعد از آن باخت، موفق شدند در خانه و با گل‌های دنیس ایروین و پل اسکولز، رقیب دیرینه ی خود یعنی لیورپول را با شکست بدرقه کنند، امید به اردوی شیاطین سرخ بازگشت. بعد از آن برد منچستر از 6 بازی بعدی خود در لیگ، 4 پیروزی دیگر کسب کرد و اوضاع کمی بهتر شد.

باخت عجیب 3-1 به شفیلد روند صعودی تیم را متوقف کرد و تیم دوباره وارد افت شد. 3 مساوی پی در پی در مقابل آستون ویلا، تاتنهام و چلسی و البته برد شیرین 3-2 مقابل لیدز یونایتد که از رقیبان اصلی تیم در راه قهرمانی لیگ بود از نتایج بازیهای بعدی منچستر در لیگ بود.

برد در مقابل لیدز بسیار مهم بود. منچستر با گلهای سولسشایر، روی کین و نیکی بات این تیم را شکست داد. اولین و آخرین شکست منچستر یونایتد در ورزشگاه الدترافورد در آن فصل شکست عجیب دیگری در مقابل میدلزبورو بود.

با این الکس فرگوسن به خوبی توانست شرایط را مدیریت کرده و تیم را به ثبات برساند. به گونه ای که بعد از آن شکست در مقابل میدلزبورو، منچستر یونایتد تا پایان فصل در 33 بازی متوالی شکست نخورد و با کسب 79 امتیاز بالاتر از آرسنال 78 امتیازی موفق به کسب قهرمانی ارزشمندی در لیگ شد. قهرمانی که در سایه ی تلاش و انگیزه ی فوق العاده شاگردان فرگوسن رقم خورد.

شرایط منچستر در جام حذفی :

در جام حذفی یونایتد با حذف میدلزبورو، لیورپول، فولام و چلسی به مرحله نیمه نهایی رسید. از بین این بازی های محققا بازی با لیورپول حساسترین بازی منچستر محسوب میشد. بازی ای که منچستر با دو گل دیرهنگام دوایت یورک و اوله گونار سولسشایر در آن موفق شد از باخت گریخته و لیورپول را حذف کند.

نکته جالب تقابل مجدد اوله گونار سولشایر سالها بعد در همین مرحله، در کسوت مربگیری منچستر با لیورپول و در همان تاریخ یعنی 24 ژانویه با لیورپول بود. دیداری که سولشایر خود از آن به عنوان دژاوویی جذاب یاد کرد. در نیمه نهایی جام حذفی منچستر در مقابل آرسنال، باید قرار میگرفت. دیدار اول دو تیم با تساوی به پایان رسید و طبق قانون آن زمان این دیدار باید دوباره تکرار میشد. در دیدار تکراری، به نظر همه چیز به نفع آرسنال شده بود، روی کین اخراج شده بود و آرسنالی ها در لحظات پایانی صاحب ضربه ی پنالتی شده بودند. اما پیتر اشمایکل این اسطوره دروازه بانی شجاعانه آن پنالتی را مهار کرد و بازی به وقت اضافه کشیده شد. در وقت های اضافه رایان گیگز گلی به یادماندنی و پیروزی بخش برای تیمش به ثمر رسانید.

منچستر آماده ی رقابت فینال و قرارگیری در مقابل نیوکاسل آماده ی آن روزها شد. فینال، فینال حساس و زیبایی بود که با درخشش پل اسکولز و گلزنی تدی شرینگهام منچستر 2-0 نیوکاسل را با شکست بدرقه کرد و قهرمان جام حذفی انگلیس لقب گرفت. اکنون آنها دو جام از سه جام ممکن را فتح کرده بودند.

منچستر و لیگ قهرمانان اروپا:

اما داستان لیگ قهرمانان آن فصل بسیار متفاوت بود. در دور گروهی رقابتها، منچستر تنها با دو پیروزی و آن هم مقابل بروندبی دانمارک و 4 تساوی در مقابل تیمهای بایرن مونیخ و بارسلونا به عنوان یکی از بهترین تیم های دوم به مرحله حذفی صعود کرد.

عده ای از خبرنگاران صعود یونایتد به دور بعد را معجزه و شانس می‌دانستند، اما همانطور که خیلی از مربیان از جمله پپ گواردیولا در صحبت های خود گفته اند، یک تیم علاوه بر قدرت و کیفیت لازم برای فتح لیگ قهرمانان به شانس هم نیاز دارد. اما قطعاً منچستر آن فصل یکی از بهترین تیمهای رقابت ها بود چرا که در سخترین گروه موفق به صعود شد، درحالیکه بارسلونایی که قرار بود فینال در ورزشگاه خانگی آنها برگزار شود، از همان گروه حذف شد. در دور یک چهارم نهایی منچستر به مصاف اینتری می‌رفت که در دور گروهی بسیار تیم قدرتمندی نشان داده بود. بازی رفت در ورزشگاه الدترافورد و درخشش بی چون و چرای دیوید بکهام باعث شد اینتر قدرتمند هم حرفی برای گفتن در مقابل منچستر فرگوسن نداشته باشد. شیاطین سرخ در مجموع با نتیجه 3-1 راهی دور بعد شدند.

نیمه نهایی و بازی با یوونتوس :

دور بعد منچستر باید در برابر یوونتوس قرار می‌گرفت. همه کارشناسان حرف از یک بازی حساس و دیدنی می‌زدند. تیم تورینی که هدایت آن را کارلو آنچلوتی سرمربی جوان برعهده داشت، از مهره های خوبی چون زین الدین زیدان، آنجلو پروتزی، دیدیه دشان، فیلپیو اینزاگی، آنتونیو کونته و ادگارد داویدز سود می‌برد.

یوونتوس فصل قبل موفق شده بود در لیگ ایتالیا قهرمان شود و در لیگ قهرمانان اروپا به فینال رقابتها برسد. بانوی پیر لقب بهترین تیم اروپایی دهه نود میلادی را یدک می‌کشید، آنها سه بار متوالی به فینال این رقابتها رسیده بودند. همانگونه که انتظار می‌رفت بازی فوق‌العاده ای از دو تیم شاهد بودیم.

بازی رفت با گلهایی که از روی فرصت طلبی و هوش هافبک های دو تیم زده شد با نتیجه 1-1 در الدترافورد به اتمام رسید. در واقع باید گفت که رایان گیگز با گلزنی در لحظات پایانی آن بازی بار دیگر کورسوی امید را در جمع شیاطین سرخ زنده نگه داشت.

همه چیز به ایتالیا و بازی سرنوشت ساز در ورزشگاه دل آلپی کشیده شده بود. در آن رقابتها به مانند اکنون قانون گل زده در خانه حریف محاسبه می‌شد و بنابراین یوونتوس با یک تساوی صفر صفر نیز به فینال نیوکمپ می‌رفت و با بایرن بازی می‌کرد.

بازی با هیاهوی فراوان طرفداران بیانکونری آغاز شد. هنوز 10 دقیقه از بازی نگذشته بود که این فیلیپو اینزاگی بود که با زدن دو گل، صعود یوونتوس به فینال را تقریباً 99% قطعی کرده بود.

گل اول بیانکونری در دقیقه 6 بازی که نشان دهنده ی هوش بالای زیدان بود و از روی یک کرنر به ثمر رسید، به نوعی آب سردی بر روی پیکره ی یونایتد بود؛ شیاطین سرخ باید دو گل میزدند و گلی دریافت نمیکردند تا موفق به صعود به فینال این رقابتها شوند. اما شاگردان فرگوسن تسلیم نشدند.

حملات پر دامنه ی منچستر یونایتد در جو وحشتناک ورزشگاه دل آلپی آغاز شد و روی کین سرانجام توانست از روی یک ضربه ی کرنر یکی از گل های خورده را جبران کند. حالا و با زدن این گل منچستریونایتد عطش بیشتری برای رسیدن به گل تساوی و صعود به فینال داشت. آنها به حملات خود ادامه دادند تا اینکه دقیقه 34 معجزه بزرگ دیگری رقم خورد از روی ارسال مواج اندی کول از گوشه محوطه جریمه یوونتوس، دوایت یورک فرصت طلب با یک ضربه سر شیرجه ای توپ را به گوش دروازه یوونتوس دوخت تا بازی 2-2 مساوی شود و در مجموع نتیجه ی 3-3 رقم بخورد.

با این نتیجه عملاً منچستر به فینال می‌رفت. با شروع نیمه دوم یوونتوس مجدداً سراپا حمله شد تا بتواند برای صعود گلی به ثمر برساند. مانند نیمه اول سانترهای خطرناک زیدان و دیدیه دشان خط دفاعی منچستر یونایتد را آزار می‌داد. اینزاگی یکی از آن سانترها را تبدیل به گل کرد که آفساید گرفته شد.

بازی با نتیجه ی 2-2 دنبال میشد؛ هواداران یوونتوس در سکوت، و اندک هواداران منچستریونایتد در دل آلپی در تب و تاب به ادامه بازی چشم دوخته بودند. یوونتوس حمله می‌کرد اما بیشتر حملاتش بی ثمر بود. در این میان منچستر یونایتد هوشمندانه بازی را کنترل کرده بود و در چندین صحنه شجاعانه به سمت دروازه حریف یورش برده بود. شاگردان فرگوسن روح جسارت و تلاش و پشتکار را در زمین فوتبال نمایش میدادند.

در آن بازی بازیکنان منچستریونایتد دو بار نیز توپ را به تیر دروازه حریف زدند. اما این پایان کار نبود و در دقایق پایانی بازی روی فرار زیبای دوایت یورک، دو مدافع یوونتوس جا ماندند و دوایت یورک با دروازه بان رو در رو شد که آنجلو پروتزی شجاعانه شیرجه رفت و توپ را از جلوی پای یورک دور کرد، البته این کار کافی نبود و اندی کول که در موقعیت خوبی قرار داشت دروازه یوونتوس را برای بار سوم باز کرد تا مهر حذف یوونتوس را از رقابتهای لیگ قهرمانان زده باشد. بعد از آن گل یوونتوس که چیزی برای از دست دادن نداشت، حملات زیادی ترتیب دید اما در نهایت با نتیجه 3-2 و در مجموع 4-3 به نفع منچستر یونایتد به اتمام رسید.

بعدها گری نویل در مورد آن بازی گفت که یوونتوس تیم فوق‌العاده ای بود و ما بسیار به حذف نزدیک بودیم، اما تلاش و فرصت طلبی دو مهاجم جلویی تیم از حذف تیم در آن مرحله جلوگیری کرد. اما واقعاً نمیشد قدرت آن یوونتوس را دست کم گرفت.

پایان یک حماسه، شروع حماسه ی دیگر :

چهره ی مغموم آنچلوتی جوان و شوق و شور هواداران یونایتد در دل آلپی حسن ختام مسابقه ی نوستالژیکی بود که منچستر با وجود ترکیب جوان با نیروی انگیزه به قدرت یوونتوس پرمهره و باتجربه غلبه کرد و به فینال نیوکمپ رفت. البته آن پیروزی چندان بدون تلفات حاصل نشد. روی کین که یکی از موثرترین مهره های تیم در خط میانی بود به دلیل دریافت کارت زرد در مقابل یوونتوس، بازی فینال را از دست داد.

آن سال منچستر با یک پیروزی رویایی و دراماتیک در مقابل بایرن که با گلهای تدی شرینگهام و اوله گونار سولسشایر در دقایق پایانی رقم خورد برای بار دوم قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد.

منچستر یونایتد بدون باخت و البته با کمترین برد در تاریخ این رقابتها، یعنی تنها 5 برد، به این افتخار مهم دست یافت. یونایتد در آن فصل تبدیل به چهارمین باشگاه اروپایی شد که موفق به کسب سه گانه ی جام حذفی، لیگ داخلی و لیگ قهرمانان اروپا می‌شوند. همچنین شیاطین سرخ، تبدیل به اولین تیم انگلیسی شدند که بعد از فاجعه ورزشگاه هیسل و محرومیت 5 ساله باشگاه های انگلیسی از حضور در لیگ قهرمانان، موفق میشدند که به فینال این تورنمنت رسیده و قهرمان شوند.

در عین حال الکس فرگوسن مربی باهوش و فوق‌العاده ی منچستر یونایتد بعد از کسب این افتخارات، در ژوئن 1999 لقب سِر را به پاس خدماتش به فوتبال دریافت کرد. گذشت زمان هرگز آن نیمه نهایی جذاب را کهنه نخواهد کرد، گرچه زیاد در محافل ورزشی به این بازی نیمه نهایی پرداخته نشده، اما اهمیت آن برای منچستر یونایتد اگر بیشتر از فینال نبوده باشد، کمتر نیست.

ارکان موفقیت منچستر در آن فصل هم دروازه‌بان جسوری مانند پیتر اشمایکل، مهاجمان فرصت طلب و زیرکی چون دوایت یورک، اندی کول و اوله گونار سولشایر، هافبک‌های باهوش و پرتلاش و خلاقی چون رایان گیگز، پل اسکولز، نیکی بات، روی کین، دیوید بکهام و پل اینس و مدافعانی مستحکم چون یاپ استام، دنیس اروین و گری نویل بودند که از همه مهمتر همدلی ، فداکاری و اتحادی بود که در کل تیم به چشم می‌خورد.
این بود ماجرای یک فصل فوق‌العاده که هرگز از ذهن هیچ هوادار منچستری پاک نخواهد شد.